Blog

"නිදහසේ නාට්‍යයක්වත් බලන්න නෑ.. පුදුම කරච්චලයක් තියෙන්නෙ.." මං පීචුට කිව්වෙ සාරවිට කාරයගෙ ලට්ටලොට්ටයේ කරච්චලය ඉවසගන්න ම බැරි තැන, ඇහෙන්නත් එක්කමයි. පුදුමයි! මං හිතුවෙ රවලා බලලා ඔහු එතනින් යයි කියලා. ඒ වෙනුවට පෝය දාට හඳ වගේ මූණ පුරවපු හිනාවක්! මට එළියට දාපු වචන ටික එවෙළෙම ගිලගන්න හිතුණෙ, පශ්චාත්තාපය පපුවට හීනියට ඉඳිකටුවකින් අනිද්දිමයි. මාත් ආයාසයෙන් හිනාවක් උපයා ගත්තෙ ලැජ්ජාව මකාගන්නත් එක්ක.. සාරවිටකාරයා නම් එතනින් ගියා. ඒත් ඊට පස්සෙ පීචු නම් මං දිහා බැලුවෙ රවාගෙන වගේ.. මිනිස්සු හරි පුදුමයි. හරියට සාරවිට වගේ.. පාට පාට.. එක එක රස.. වෙලාවකට කරච්චලයක්.. තවත් වෙලාවකට හිතට මීවිතක්, මත් වෙන්න.. ඇත්තටම බාහිර රූපෙන්, පෙනුමෙන් මිනිස්සු මනින එක කොච්චර වැරදි ද? මං මට ම කියාගත්තෙ කල්පනා සයුරක නිමග්න වෙන ගමන්.. ඊළඟට තවත් ප්‍රශ්නයක්.. ඇත්තටම නාට්‍යය නැති දවස්වලට මේ මනුස්සයා මොනා කරනවා ඇති ද? දැන්නම් නාට්‍යයේ මනමේ කුමරිත් හිතින් පැනලා ගිහින් ගොඩක් වෙලා. මං බලන් ඉන්නෙ ආයෙමත් සාරවිට අරන් වැදි රජු අප අසළින් ගමන් කරනකන්.. පුදුමයි.. මඟහැරීමක මහත! ඔහු වළේ යට පාරෙන් යන්නෙ ඒ පාර.. ඇස් මානයේ තියෙද්දි ම, ඕනි ම මිනිස්සු පෙනිපෙනී රිද්දලා යන්න යන හැටි! මං ආයෙමත් දිග කල්පනාවක.. ඔහුට පවුලක්.. දරුවො.. මේ ඔක්කොම ඇති. සාරවිට ඔහුගේ අමතර ආදායම වෙන්න ඇති. එකින් එක තෙරපෙන සිතුවිලි ඇතුළෙන් සාරවිටේ අයිතිය සොයා ඔහුගේ නිවසට ම ගිය මං, පියවි ලෝකයට ආවෙ පීචුගෙ වැලමිට පහරින්.. දැන් ආයෙමත් සාරවිට අරන් ඔහු අප අසලින්.. මට ඇත්තටම ඔහුගෙන් අහන්න ප්‍රශ්න කෝටියයි. මිනිස්සු ගැන.. මනුස්සකම.. දරාගැනීම.. මේ ඔක්කොම ගැන.. හරියට අපේ ජීවිතත් සාරවිට වගේ.. එක එක රස.. ඔක්කොගෙම අවසානයේ එක්කො මත් වීමක්.. නැත්තන් මුළාවක්.. කොහොමින් කොහොම හරි මට හිතුණෙ, ඒ ඉරුණු කබාය අස්සෙ ඒ තරම් ලොකු හදවතක් තිබ්බෙ කොහොමද කියලා විතරයි. බනින මිනිස්සුන්ටත් හිනාවකින් සංග්‍රහ කරන්නෙ කොහොමද කියන එක අදටත් මට ප්‍රෙහේලිකාවක්. කොහොම වුණත් තිබ්බ ලැජ්ජාව වහගන්නත් එක්කම, "දෙන්නකො අන්කල් මටත් සාරවිට දෙකක්." කියලා කිව්වෙ පීචුව shape කරගන්නත් එක්කමයි. එදායින් පස්සෙ පීචුත් එක්ක වළේ බලපු හැම නාට්‍යයකදි ම සාරවිටක් ගන්න අමතක නොකරෙ, ඒ මුහුණ ආයෙමත් ඇස්වලින් පීරන්නත් එක්කමයි. ඒත් ඒ කිසිමදාක දි ඇස් පිහාටුවලින් ඒ මුහුණ නොපීරුණෙ, හදවතින් පොහොසත් මිනිස්සු අතේ ඇඟිලි ගාණටත් අඩු නිසා වෙන්නැති! නිමි.